افزایش فرزند سالاری در خانواده های متوسط و بالای شهری

براساس تحقیقات صورت گرفته در مرکز پژوهش دانشگاه شهید بهشتی 70 درصد خانواده های ایرانی فرزند سالار هستند.

این استاد دانشگاه در ادامه تاکید کرد: خانواده ها سعی می کنند نیازها و انتظارات فرزندان را مقدم برتمامی سلسله فعالیتهای خانواده قرار دهند و فرزندان در اینگونه خانواده ها ارجهیت پیدا کرده و برای اینکه اختلالات رفتاری و خلقی در آنان ایجاد نشود سعی می کنند انعطاف بیشتری را در فرزندانشان داشته باشند.

به گفته علیزاده در خانواده های فرزند سالار پس از گذشت مدتی در لایه های اجتماعی فرزند خود را محور و مرکز تمام فعل و انفعالات خانواده می داند و براین اساس خواسته های خود را در اولویت خواست خانواده تلقی می کند و خانواده با هر مشکلی که دارد سعی می کند آن را برآورده کند.

کارشناسان معتقدند فرزند سالاری ظلم بزرگی به فرزندان است چون باعث می شود کودکان به بلوغ اجتماعی دست پیدا نکرده و به دلیل اینکه خواسته هایشان بسرعت برآورده می شود و در عین حال برای اینکه فرزندان رنجش نداشته باشند خانواده ها همه مسئولیت ها بر عهده می گیرند و در این موارد هیچ عرصه ای برای تمرین و تجربه اندوزی برای فرزندان بوجود نمی آید و کسب مهارتهای زندگی برای آنها ایجاد نمی شود . 

این جامعه شناس اظهار داشت: کودکان خانواده های فرزندسالار همان انتظاری را که از خانواده خود دارند از جامعه نیز دارند به همین دلیل پس از ورود به جامعه دچار یاس و ناامیدی و دلمردگی شده و همچنین شکننده و دچار آسیب می شوند و این امر باعث می شود که ارتباط خود را با جامعه قطع کنند که این امر نیز عوارض و عواقبی را به دنبال دارد.

علیزاده گفت: این درحالی است که در خانواده های روستایی فرزندان سالاری حاکم نیست و رابطه سنتی وجود دارد این فرزندان مهارتهای زندگی را می آموزند و احساس مفید بودن می کنند و چون با سهولت چیزی را بدست نمی آورند از بدست آوردن آن احساس خوشحالی و شادی می کنند این درحالی است که فرزندان شهری اینگونه نیستند.

مطالعات نشان می دهد که روستائیان احساس خوشبختی بیشتری نسبت به شهرنشینان دارند.